Al dagen wou ik eens gaan wandelen in de Botanische tuin in Leuven. Een oase van rust midden in de stad. Ik zag overal foto’s van prachtige krokussen het internet overspoelen. De lente kriebelde, het zonnetje scheen, dus de kinderen snel de wagen in. We waren op uitstap vertrokken!

Gelukkig konden we vlakbij parkeren. Niks fijner met jonge kinderen om dichtbij een parkeerplaats te vinden. Aan de ingang kan je trouwens ook een rolstoelplaats vinden en achteraan in de tuin zijn er ook aangepaste toiletten voorzien.

De Hubby stond ons met open armen op te wachten. Na zijn werk was hij ertussenuit gepiept om even een straaltje zon binnen te krijgen.

Eerst wandelden we door de prachtige centrale laan van de tuin, waar de takken weelderig omhoog kronkelen aan de zijkanten. Vogels waren talrijk aanwezig en we genoten van het prachtige gezang van een roodborstje. Deze was in conversatie met een andere vogel en samen luisterden we geboeid naar hun dialoog. De jongens vonden het heerlijk om telkens op het antwoord te wachten en het zien zingen van het vogeltje was ook al indrukwekkend van zo dichtbij.

Vervolgens werden we aangetrokken door de prachtige paasbloemen aan de zijkanten. We wandelden door de kleine paadjes en kwamen uit aan de mooie vijver met het watervalletje. De kinderen zagen de grote vissen en verwonderden zich over de waterloop. Al snel werd het een vrolijk spelletje om de “kettingreactie” – zoals de oudste het noemde – te zien. Het water liep van boven naar beneden en de kinderen volgden met plezier de aangelegde bruggetjes en paadjes om het begin van de stroom te vinden.

Zo kwamen we uit aan het mooie beeld van de vrouw die bloemen aan het plukken is tussen de zee van krokussen. De boys keken naar het beeld en probeerden de houding van de dame na te bootsen, zonder echt bloemen te plukken in deze mooie tuin natuurlijk. In tegenstelling tot Roodkapje, waar dit beeld aan deed denken, bleven we netjes op het pad en genoten van de stilte.

In mijn favoriete gedeelte van de tuin zagen we de verschillende fruitbomen staan. We zagen mooie kippen, tot grote vreugde van Pinkie. Viooltje las de naam van de kippensoort en een beetje verderop luisterden we naar het gekwetter van mooie vogeltjes in de Volière. Natuurlijk wilden ze ook even een kijkje nemen in de serre en een vage Jasmijngeur kwam ons tegemoet. Ik waande me in mijn geliefde Sevilla, waar deze geur nooit ver weg is aan de Giralda.

Intussen hadden ook een aantal studenten deze verzonken tuin gevonden en ze installeerden zich, netjes met mondmasker en op afstand van elkaar op een bankje. Blijkbaar werd intussen het stadspark afgesloten, door de grote drukte die zich vormde met het goede weer. Hier in de Botanische Tuin was het echter heel rustig en gezellig wandelen. Daarnaast is deze tuin ook volledig rolstoeltoegankelijk aangelegd. Viooltjes gelijknamige bloemen stonden er ook en we besloten om deze ook te planten aan onze voordeur. Een beetje kleur kan je huis opfleuren, toch?

Toen we door de poort gingen, zagen we plotseling een gedichtje staan tussen de planten. Viooltje las het graag voor.

een slak kruiste mijn pad

met eigenzinnige tred trok zij

onverstoorbaar haar slijmspoor

tegen richting

een streep door de tijd

alsof ze het eeuwige leven had

c.s.

Zo mooi om even bij weg te dromen en over te praten met de boys.

We passeerden ook het standbeeld van Rembert Dodoens en we vertelden kort -met behulp van Wikipedia weliswaar- zijn biografie aan de kinderen. Tot slot wou Pinkie nog even genieten van de met mos begroeide fontein aan de ingang van het park.

Het was een mooie afsluiter van een rustgevende en leerrijke wandeling!