Sinds de lockdown hebben we er de gewoonte van gemaakt om de straten rond ons huis wat te verkennen. ’s Avonds maken we vaak een heerlijke wandeling waarbij de jongens zaklampen mogen meenemen. Ze vinden het altijd spannend om even op “avonturentocht” te gaan.

Aangezien het weertje lekker was vorige weekend en we best wel zin hadden in wat beweging, besloten we ook eens overdag een lange wandeling met het gezin te maken. Nadat we onze berg waren afgestapt, kwamen we uit aan de Vaartkom van Leuven. Hier konden we in de eetzaak Noordoever genieten van een take-away koffie met een heerlijke limoentaart.

Terwijl de hubby en ik genoten van het briesje, klommen de kinderen op de metalen vissenglijbaan. Ik vertelde het verhaal van Jona en de walvis en legde de link naar het verhaal van Pinokkio. De kinderen speelden met het zand en genoten van het uitzicht op de boten. We bewonderden de kleurrijke vlaggen op de boten en keken naar de hoge kranen.

Ook zagen we de astronaut van de kunstenaar Pieter Janssens in de verte. Zoals de kunstenaar zelf zegt: “Het kunstwerk symboliseert enerzijds vrije kunstenaars of mensen met creaties die uitdagingen aangaan, maar een weg moeten zoeken. En anderzijds willen we ook de boodschap geven van: er zijn veel leegstaande gebouwen, doe er iets mee.”

Mooie gedachte! Aan de andere silo staat nog een tweede vallende astronaut van dezelfde kunstenaar. De jongens vonden het fantastisch dat er ruimtevaarders waren, al vroegen ze zich wel af waarom die niet opstegen met een raket.

Nadien keken we vol belangstelling naar de beelden van de kanaalgravers, die aan het begin van de kom staan. Als we standbeelden zien, laat ik de kinderen altijd even de houding van de beelden imiteren. Zo krijgen ze inzicht in hun eigen lichaam en hoe het zich in de ruimte bevindt. Imitatie is een belangrijk onderdeel in de ontwikkeling. Ze leren hierdoor ook letten op details en expressie weergeven op hun gezicht.

We lazen natuurlijk de letters van het OPEK-gebouw met de jongste en legden de oudste uit wat de woorden “home” en “away” betekenden in het Engels. De gele letters zijn opvallend op de houten panelen. Deze hoge houten constructies waren voor even kastelen en evenwichtstoestellen in hun fantasie. De grote toren in het midden van het plein werd met knikkende knieën beklommen door de jongens.

Nadien wandelden we verder op zoek naar een picknickplek. We kwamen uit op het Sluispark. Daar konden we ons rustig neerzetten en wat blokjes kaas en een koekje oppeuzelen. De kids vonden de gele letters van Leuven te gek en keken met veel geduld naar een visser. Hij ving aan één stuk vissen en de kinderen vonden dat natuurlijk geweldig. Ik vertelde over de Sint-Geertruitoren die we in de verte konden zien. Deze toren wordt ook wel “de toren zonder nagels” genoemd. De toren is volledig gemaakt uit arduin. Bij de bouw gebruikten ze geen hout dus waren er ook geen spijkers nodig.

Op de terugweg verwonderde me over een oude telefooncel die stond aan het Opek. Hier zou je kunnen luisteren naar fragmenten uit theatervoorstellingen. Superleuk idee maar jammer genoeg defect toen wij het probeerden. Nochtans was het mooi geïntegreerd in het geheel van de kunstscène aan de Vaartkom.

We gingen via de nieuwe taludweg voor fietsers huiswaarts. Hier en daar zagen we wat graffiti, altijd voer voor gesprek met kinderen.

Halverwege werd Pinkie moe van het wandelen. Het was bergop. We zongen liedjes om terug moed te krijgen en deden alsof onze schaduw ons achtervolgde.

Zo vergat hij al snel zijn vermoeidheid en klom hij vol goede moed de berg naar huis weer op.

In het licht van de ondergaande zon zag ik mijn twee andere mannen voorop lopen. Met het warme handje van mijn kleinste in mijn hand prijsde ik me weeral een gelukkige mama…