Het is altijd wat sneu als het regent in de vakantie. Mijn kinderen zijn zo graag buiten. Ze spelen met takken, hebben wilde avonturen en zouden de hele dag kunnen fietsen in de tuin. Dat kan ook in de regen, allicht, maar de boys vinden het dan minder leuk.

Daarom was het een topdag om te knutselen. Samen keken we naar de schilderijen van James Ensor. Ik vertelde dat hij afkomstig was uit de stad Oostende. We zijn daar al eens op daguitstap geweest dus Viooltje wist meteen waar het was. Hij is nu ook op die leuke leeftijd dat hij graag herinneringen ophaalt. “Weet je nog toen we aan zee waren, mama? Met mijn vriendinnetje die daar een appartement heeft?”

Ik vind het ook leuk om aan vakanties terug te denken. Soms kijken we dan naar foto’s op de gsm. Een werkpuntje trouwens voor mij om daar eens echte tastbare albums van te maken. Jammer genoeg kan ik nooit kiezen tussen de foto’s die ik dan definitief wil afdrukken. Ik heb bij elke foto wel een leuke herinnering. Vandaar dat er van die ideale fotoalbums nooit iets komt. We scrollen gewoon op de gsm samen en beleven vakanties en herinneringen digitaal opnieuw.

Ik had voor deze regendag een paar maskers afgedrukt die de boys mochten versieren. Viooltje wou graag kleuren maar Pinkie wou liever pareltjes en steentjes plakken. Zijn masker kreeg dus een Venetiaanse look met al die glitter. Na het kleuren en versieren van de maskers mochten ze vrij knutselen met het overgebleven materiaal.

Het valt me op dat Viooltje graag verhalend knutselt. Terwijl hij knutselt, is er altijd een wilde en spannende actie. Hij maakt van zijn vingers mannetjes met benen, die wild springen van geplooide muizentrapjes tussen de bladen papier en snippers.

Concreet heb je dan niet echt een knutselwerk dat je op tafel kan zetten nadien. Jammer voor mij maar… wat een ongelofelijk verhaal hij toch uitbeeldt. Ik sta er altijd verbaasd naar te kijken. Stukjes papier worden brokstukken van auto’s, plakband wordt een monster dat les opzuigt,…

De beleving van het knutselen staat hier duidelijk centraal en minder het eindresultaat. Deze zin staat trouwens in veel didactiekboeken voor leerkrachten. Hier bij ons thuis komt dit concept volledig tot zijn recht.

De jongste heeft hier net het knippen ontdekt, dus die maakte tijdens het vrij knutselen honderden snippers. Confetti genoeg dus op de grond.

Het was hier op en top carnaval!