Vanavond is het “papa-dag”. Op maandag geeft mama dansles, dus is papa aan de beurt. Daar wordt reikhalzend naar uitgekeken. Papa leest een verhaaltje, speelt schaduwspelletjes en de boys giechelen en lachen zich kapot. Vaak duiken ze dan met rode wangen hun bedje in en krijgen ze nog een nachtzoen en een knuffel.

Bij mama is het anders. Dan wordt er in alle rust naar boven gegaan. Knuffelberen worden geschikt, rustige verhaaltjes worden gekozen en er wordt nog even nagekeuveld, geknuffeld en gesust. Dan breekt mijn favoriete moment aan. Het slaapliedje zingen.

Ook al is Viooltje al 7 jaar, toch zing ik nog steeds voor hem. Voor Pinkie is het zelfs onmisbaar. De rust van mama’s stem, de voorspelbaarheid van de melodie én… mama vergist zich ook elke dag eventjes 😉

Dan wordt het bekende liedje ineens: “Slaap koetje schaap… daarbuiten loopt een kalf met zwarte voetjes….“. De verwarring en lach op hun gezicht is dan zo schattig. Toch willen ze nadien dat ik het nog even “juist” zing, want met zo’n fout lied kan je toch niet slapen. Dan raak je in de war als mama zomaar weggaat. Dus het moet even opnieuw én juist gezongen worden, ter bevestiging van de nacht.

Eigenlijk maakt het niet zoveel uit welk liedje je zingt. Als het maar iets is wat je zelf mooi vindt. Met tekst of alleen neuriën, het mag allemaal. Heb je geen mooie stem? Maakt niet uit voor kinderen. Het feit dat je dat momentje pakt, naast hun zit, je stem de geruststelling geeft en het repetitieve van het lied maakt van het bed een veilige cocon.

De knussigheid druipt eraf als mama dan een kusje geeft en het lichtje uitdoet. En eigenlijk mis ik het slaapliedje zingen nog het meest van al op maandag. Morgen is het “mama-dag”. Dan kan ik weer zingen… en knusjes zijn.