Dit weekend was het Vogeltelweekend. Natuurlijk deden we mee. De boys gingen allebei voor het raam staan om te kijken en de hubby deed ook mee om het verschil tussen de koolmees en pimpelmees op tijd te zien. Vetbollen hingen klaar en we hadden de zekerheid dat rond de lunch de vogeltjes altijd komen. Op de website van Natuurpunt stonden de regeltjes goed uitgelegd dus met de pen in de aanslag stonden we klaar.

De eksters waren er als eerste bij. Zij kwetterden erop los. Dat vonden Viooltje en papa maar niks, dat waren de badboys, de bendeleden, die iedereen wegjoegen. Toch werden ze als eerste opgeschreven en Viooltje vertelde trots dat hij al had leren turven. Er werd lang en geduldig gekeken langs alle kanten maar buiten een paar duiven was de vogelbedrijvigheid schaars. Het eksternest in de boom werd wel gespot maar zelfs onze trouwe eekhoorn liet zich niet zien. Totdat mama eens keek…. en een bonte specht spotte. Wat een toeval! We zagen hem tikken en huppen. Hij bleef niet lang, de bendeleden kwamen eraan en joegen hem van de boom.

De kinderen waren zo blij dat ze hem (of was het een haar?) gezien hadden. Ze koerden, hupten, tsjilpten, koerden en kraaiden erop los om nog meer vogels te lokken. Een enkele koolmees kwam nog even piepen en toen waren onze 15 minuten voorbij. Pinkie keek nog lang in zijn geluidenboek over vogels en er werd tijdens het maken van de puzzel nog even doorgetsjilpt door de kinderen. De jongste en oudste maakten een minivogelgesprekje.

’s Avonds draaide ik de kunstkalender om voor de nieuwe maand februari en zag de mooie vogelprent van Ando Hiroshige (1797-1858). Straks als ze uit de school komen, laat ik deze prent zien en kunnen ze zelf wat vogels tekenen. Benieuwd naar het resultaat? Volg mijn story op instagram!