Ze waren door het dolle heen dit weekend. Er lag sneeuw! Hoe ze de sneeuw ontdekten, is weer een mooi voorbeeld van een fantasievol kinderbrein.

’s Morgens waren mijn jongens al vroeg op en speelden ze samen op Viooltjes kamer. De luifel van de Veluxramen was nog gesloten dus ze konden niet naar buiten kijken. Plotseling hoorden ze een suizend geluid. Dit was natuurlijk sneeuw die aan het smelten was en langzaam naar beneden schoof van het schuine dak (noot van de mama). De boys dachten echter dat dit geluid een gevolg was van het feit dat ze net “Kukeleku” hadden geroepen. Ze dachten dat er buiten een antwoord werd gegeven op hun gekraai. Plots waren er twee giechelende hanen in de kamer. Telkens ze “Kukeleku” riepen, schoof er ook weer wat sneeuw weg van het dak. Louter toeval maar het bleef lang erg grappig. Het repetitieve gekraai en de bevestiging van het sneeuwschuiven is een mooie manier om te zien hoe kinderen omgaan met een onbekend geluid. Probeer het zelf maar eens om een antwoord te geven op een geluid dat telkens herhaald wordt in je omgeving vandaag. Zoek samen met je kids naar een passend echo-geluid.

Na een tijdje werden de boys toch nieuwsgierig wat dat geluid kon zijn en trokken ze de luifel op. De ijskristalletjes en de sneeuwlaag op het raam verklapten wat er ’s nachts was gebeurd en mijn twee haantjes stormden de kamer in om het geweldige nieuws te vertellen.

Sneeuw! Een verwachte “mamaaaaaa, mogen we buiten spelen?” deed me glimlachen.